Miniklerimin kısa hikayesi...
Canan
“Küçük bir insan yavrusu var. Kılığına girdiğim varlıkla ne ilişkileri varsa bana abla diye sesleniyor.” Ses kayıt cihazını kapatıp karşımdaki aynaya baktım. Ormanı andıran yeşil göz, uzun kızıl saçım, minik burnum ve düzgün sıralı dişlerim… Uzay gemimdeki baygın kızla dış görünüş olarak aramızda hiç fark yoktu ama duygularını ve düşünce yapısını taramaya vaktim olmadığından olaylar karşısında ne tepki vereceğini bilmiyorum. Bu sebepten endişeli ve korku doluyum.
Kapının diğer tarafından gelen sesle kendime geldim, üstümü düzenleyip kapıyı açtım.
Eloş
-Abla nerde kaldın ya! Geç kalacağız.
-Özür dilerim.
Ablam az önce bana özür mü diledi yoksa kulaklarım yanlış mı duyuyor. Birkaç gündür biraz farklı davranıyor. Bir sorunu mu var acaba?
Apartmanın merdivenlerini inip sessizlik içerisinde parkta bizi bekleyen arkadaşlarımızın yanına vardık.
Canan
İnsan yavrusu beni diğer insan yavrularının yanına getirdi. Küre şeklindeki yumuşak cismi birbirlerine atıp gülüşüyorlardı. Ben ise köşede onları izliyordum derken yumuşak cisim ayağıma doğru yuvarlandı. Elime alıp ne yapmam gerektiğini düşünürken bana abla diye seslenen insan yavrusu kolumdan çekiştirip kimsenin olmadığı bir yerde durdu.
Eloş
Ablamın topa bakarken ki anlamsız bakışları beni iyice sinirlendirdi. Kolundan çekip köşeye götürdüm.
-Ne yaptığını sanıyorsun, kendinde misin?
Sesimin sinirli çıkmasına engel olamamıştım.
-Özür dilerim.
Yine aynı ses tonu ile ikinci defa benden özür dilediğine inanamıyorum.
-İçine uzaylı mı kaçtı?
Canan
İnsan yavrusuna yakalandım. Daha Moperax’ı bulamadığım için gezegenime dönemezdim bu sebepten bu insan yavrusunu da diğerinin yanına götürmeye karar verdim.
-Evet ben uzaylıyım.
Cümlemi bitirir bitirmez kendi görünüşüme döndüm.
Bu yaptığım insan yavrusundan garip bir ses çıkmasına sebep oldu ve benim ona dokunmama gerek kalmadan bayıldı.
0 Comments:
Yorum Gönder